امروز بارون قشنگي اومد و به سختي تونستم تا عصر توي خونه بند بشم. بعد كه نم نم شد رفتم بيرون يكي دو ساعت قدم زدم و از ردپاي بارون و البته درياچه هاي متعدد و بي نظيري كه در كناره خيابون ناگهان رخ داده بود! لذت بردم. براستي كه بهار زيباست و بقول يه آدم خوش سخن كه نمي دونم كي بوده: "براي صاحبان چشم، جلوه هاي بيشمار بهار آيات چشم نواز خداوندند".
قشنگترين عكسهايي كه بمناسبت عيد ديدم، امروز توي سايت دوربين نت بود كه آلبوم عكسيه از كارناوال نوروزي ايرانيان در نيويورك! كي شه بشه ما هم اينقدر شاد و آزاد و رنگين نوروز رو با هم جشن بگيريم...

اين عكسها رو آقا/خانم نيكو شيدفر گرفته اند.

Labels: بهار، نوروز، رنگين، شادي

استاد فلسفه وارد كلاس شد تا آزمون پاياني را بگيرد. درحاليكه صندلي اش را بر روي ميزتحريرش مي گذاشت، به دانشجويان گفت: "از هر چيزي كه در طول ترم ياد گرفته ايد و مي توانيد، استفاده كنيد و به من ثابت كنيد اين صندلي وجود ندارد."
به اين ترتيب قلمها و پاك كن ها به كار افتادند، همه دانشجويان دست به كار شدند تا با نوشتن متني ثابت كنند كه آن صندلي وجود ندارد، به جز يكي از آنها كه بعد از سي ثانيه نوشتن، در ميان بهت و ناباوري همكلاسيهايش، برگه امتحانيش را به استاد برگرداند.
لختي گذشت و روزي كه نمره امتحان نهايي دانشجويان اعلام مي شد فرا رسيد... دانشجويان كلاس در كمال ناباوري ديدند دانشجويي كه فقط در سي ثانيه جواب را نوشت بالاترين نمره كلاس را گرفته است.

جواب او اين بود: "كدام صندلي؟"

A philosophy professor walks in to give his class their final. Placing his chair on his desk the professor instructs the class, "Using every applicable thing you've learned in this course, prove to me that this chair DOES NOT EXIST."
So, pencils are writing and erasers are erasing, students are preparing to embark on novels proving that this chair doesn't exist, except for one student. He spends thirty seconds writing his answer, then turns his final in to the astonishment of his peers.
Time goes by, and the day comes when all the students get their final grades ... and to the amazement of the class, the student who wrote for thirty seconds gets the highest grade in the class.

His answer to the question: "What chair?"

Labels: داستان كوتاه، نكته، پند، فلسفه

امروز آتيش پاره من عروس شده بود! نه، چون داماد نداشت بهتره بگم ساقدوش عروس. خودش مي گفت "مي دوني خاله چي كم دارم؟" گفتم "چي عزيز من؟" گفت "يه دوماد كت و شلواري با يه دسته گل خوشگل!" الهي قربونش برم...
تا فرصت بود، يه عالمه ازش عكس گرفتم و چند تائيش رو هم آپلود كردم.

Labels: عروس، خط خطي

واااي شش روزه كه وبلاگ ننوشتم! اين چند روز آخر سال اونقدر كار بود كه نفهيمدم چطور گذشت. مادر محترم هم كه لطف كردند امسال براي خونه تكوندن بجاي هركي ديگه بنده رو بدون حقوق و مزايا و حق عائله دربست استخدام كرد؛ تا باشه ديگه استعفاء ندم و بيام ور دل مامان جون! واقعا به اندازه يه كوزت زحمتكش واسش كار كردم...
سال 85 براي من سال نسبتا پرفراز و نشيبي بود. نيمه اولش روزگار لعبتباز بازيهاي عجيبي با من كرد.
ديل كارنگي مي گه "وقتي تقدير ليموي تلخي بدستت مي دهد، تلاش كن از آن ليمونادي شيرين بسازي." ياد گرفته ام هميشه از اتفاقات تلخ به نيكي ياد كنم، حتي اگه تلخ ترين باشه. پشت هر اتفاقي، تلخ يا شيرين، تجربه اي هست كه با كمي ذكاوت مي شه پيداش كرد و به ذهن سپرد. مگه تا كي مي شه واسه يه اتفاق كه به هر علتي رخ داده ناراحت بود و بقول خودم افسردگي كرد؟
نيمه دوم هم از كارم گذاشتم اومدم بيرون. از شركتي كه محيطش و كارمندانش رو بغير از يكي دو تا استثناء خيلي زياد دوست مي داشتم و بهش خو گرفته بودم. شايد عاقلانه نبود و شايد كار مهمي به نظر نياد، اما براي من مهم بود. خيليها كه بيرون گود نشسته بودند مي گفتند اين كار رو نكن، خودم هم مي دونستم ديگه اينجا كار گيرم نمياد و شرايط جالبي نخواهد بود، اما همت و شجاعت به خرج دادم و بيش از اين اون شرايط رو كه باب ميلم نبود بيهوده تحمل نكردم و كار موردعلاقه ام رو رها كردم.
بهرحال سال جاري با همه داستانهاش به خير گذشت. همه دور و بريهام سالمند شكر خدا، فقط سوي چشمهاي مادربزگم بخاطر بيماري ديابت خيلي كم شده و به دعا نياز داره. بيشتر دوستام به كاري مشغولند، يا رفتند خونه بخت و يكي دو تا بچه مدرسه اي دارند! و بهرحال سالمند و سرشون به كار خودشون گرمه. خودمم هم كه ملالي نيست جزگاهي احساس هرز رفتن!
در اين ساعات پاياني سال، براي همه ايرانيهاي مهربون، مخصوصا دوستان و آشنايان آفلاين و آنلاينم آروزي سالي خوب و پر از موفقيت مي كنم.

خدايا مرا وسيله اي براي صلح و آرامش قرار ده. بگذار هر جا تنفر است، بذر عشق بكارم؛
هر جا آزردگي هست ببخشايم.؛
هر جا شك حاكم است ايمان. هر جا يأس است، اميد؛
هر جا تاريكي هست، روشنايي؛ و هر جا غم جاري است، شادي نثار كنم؛
الهي توفيقم ده كه بيش از طلب همدلي، همدلي كنم؛
بيش از آنكه مرا بفهمند ، ديگران را درك كنم؛
بيش از آنكه دوستم بدارند، دوست بدارم؛
زيرا در عطا كردن است كه مي ستانيم؛
و در بخشيدن است كه بخشيده مي شويم؛
و در مردن است كه حيات ابدي مي يابيم.

به اميد سالي شاد و بانشاط براي همه

Labels: عيد، نوروز، سال نو

َAutumn's Vantage by Damon-A. H. Denys

اگر تمام مردم دنيا بزرگترين غم زندگيشان را در دست بگيرند و در صفي بايستند تا يک قاضي حکم کند غم چه کسي از همه بزرگتر است، هرکس با نيم نگاهي به بغل دستي خود غمش را در جيب مي گذارد و به خانه بر مي گردد.
<نمي دونم كي گفته!>

Labels: پند، بيدارباش، خط خطي

يكي دو روز خاله جونم اينا مي رفتند پيش داداشم، منم باهاشون رفتم سفر. هم فال بود و هم تماشا. مخصوصا اينكه يه جوجه كوچولوي يه روزه خيلي ماماني خريده بود، گذاشته بودش توي آكواريوم بغل تختشون توي اتاق خواب! خانومش گفت ديشب داداشت پاك منو فراموش كرده بود، تا صبح جوجه رو توي لباسش گذاشت و نازش كرد كه ساكت بشه و بخوابه. خاله جون بهش گفت تو خجالت نمي كشي؟ جوجه بازي مي كني؟ الان بايد بچه ات رو بغل كرده باشي نه يه جوجه مرغ رو...! اونم با خونسردي هميشگيش گفت اينو خريدم كه با خانومم بچه داري رو تمرين كنيم، اگه خيلي وحشتناك بود كه انصراف ميديم، اگه نه كه شايد تصميم بگيريم ما هم جوجه دار بشيم!!!

›› عكس جوجوهه رو، گذاشتمش اون بالا!

زمونه عجيبي شده. 2 هفته پيش يهو دلم واسه دوست دوران دبيرستانم كه خيلي با صميمي بوديم و هنوز هم كمابيش در ارتباطيم تنگ شد. براش پيغام زدم كه: "عصر وقت داري بيام ببيينمت يا بريم بيرون؟" جواب داد: "امروز نه، اما فردا چرا، بيا خونمون". فرداش زنگ زد كه ممكنه عصر نتونم. برات پيغام مي زنم خبرت مي كنم. بعد از كلاس ورزش ديدم پيغام زده كه: "با كمال شرمندگي كاري برام پيش اومده و امروز نمي تونم، باشه ايشاالله يه روز ديگه". همين بود و همين! از اون روز نه زنگ زده، نه پيغامي نه هيچي! البته بار اولش نبود، فقط وقتي ياد من مي كنه كه يه سوالي چيزي داشته باشه.
خيلي وقت پيش بهش گفتم از رفتارت معلومه كه ديگه نمي خواي با هم در ارتباط باشيم. حق هم داري، منم شايد با خيليها اين رفتار رو دارم. هركي توي هر دوره اي ممكنه دلش بخواد با يكي دوست بمونه و در عوض دوستهاي قديمش رو بايگاني كنه. پس چرا هميشه مي گي تو بي معرفتي، چرا سراغ منو نمي گيري و ...؟! ايني كه من مي گم رو بدون رودرايستي بگو تا ديگه نه زنگت بزنم و نه سراغتو بگيرم...
هر چي فحش بدتر از بد (!) بلد بود نثارم كرد و گفت ديگه اين حرفا رو نزن. اما موضوع همينه. روزگار بدي شده. همه دنبال كار خودشون مي دوند (و در نهايت هم به هيچ كجا نمي رسند!). كسي به ياد دوستش نيست. كسي حتي دلش براي كسي تنگ نمي شه. دوستي نمونده كه موقع سختي در كنارت باشه تا تنها نباشي. دوستي ها همه شده تلفني و اس ام اسي، چتي و اينترنتي... پشت تلفن و چت و اس ام اس و حتي صورت به صورت دم به ساعت قربون همديگه ميريم، اما دريغ از سر سوزن همدلي و محبت كه هيچ كجا يافت نمي شه...

نور به قبر فردالدين عطار نيشابوري بباره، اما فكر كنم اين جمله رو چند قرن زود گفته باشه!:
دوستي اهل زمانه را چون خوردني بازار يافتم، به رنگ نيكو و به طعم ناخوش.

Labels: بيتانوشت، خط خطي، درددل

Ready for the Day by Bryan Larsen © 2006

نيمه شبي دانشجو در خانه استادش را زد.
-"قدرت تمركز جواس ندارم! نمي توانم مسائلي را كه از من خواسته ايد، حل كنم."
استاد گفت: "مي گذرد. تحت تأثير احساس فعلي ات قرار نگير و به تلاشت ادامه بده."
چند هفته بعد دانشجو دوباره به خانه استادش رفت.
"دارم موفق مي شوم! آشفتگي روحم كمتر شده و آز آنچه مي خواهم، مطمئن ترم. مي توانم مسائلي را كه از من خواسته ايد به راحتي حل كنم."
استاد گفت: "مي گذرد. تحت تأثير احساس فعلي ات قرار نگير و به تلاشت ادامه بده."!!
‹از كتاب پدران، فرزندان، نوه ها نوشته پائولو كوئليو›

حاشيه ميرويم: ديروز ساعت هشت و نيم آزمون ارشد بود. من هم خيلي سروقت، حدودا" ساعت هشت و بيست و هفت-هشت دقيقه سر جلسه حضور بهم رسانيدم! به جز كلوچه كوچيك نيم وجبي كه دادند و فكر مي كردم بزرگتر از اينا باشه! جاي همه خالي. سوالهاي زبان سخت بود، اما فكر كنم خيلي بد نزدم. آزمون استعداد تحصيلي رو هم فكر كنم به كمك هوش سرشار خدادادي! خوب زده باشم. رياضي رو اگه منفي نزده باشم شانس آوردم! بهرحال وقت و سرمايه اي صرفش نكردم. نكته مثبتش اين بود كه فهميدم كه قبول شدن نبايد خيلي سخت باشه و اگه روزي روزگاري دوباره هوس كنم فوق شركت كنم، همين MBA رو بخونم كه امسال شركت كردم، چون فكر كنم رشته جالبيه.

Labels: داستان، نكته، پند، اكنون