بار اول نبود كه بر مقبره سهراب فاتحه مي خوندم، اما اين بار با اين تفاوت كه خيلي افسوس خوردم كه اي كاش با خودم دوربين برده بودم يا گوشيم رو توي اتاق نميذاشتم تا مي تونستم از غربت آرامگاه سهراب چند تا عكس بگيرم. قبر سهراب تا ديوار نزديك 3 متر
فاصله داره و روي اون ديوار يه محفظه آلومينيومي 0.5x1 متر كوبيدند كه چون از جلو سرتاسر شيشه است مي شه گفت يه نوع ويترينه. در اين ويترين يه پرتره رنگ و روغن از سهراب هست، چند تا قاب رنگ پريده كه شعرهاي سهراب با فونت خيلي زشتي در اونها تايپ شده، يه انار قاچ خورده سرخ رنگ پلاستيكي (احتمالا يادآور: "من اناري را مي كنم
دانه..."!) و يك چوب نوشته از تكه اي از شعر معروف "صداي پاي آب" كه با خط شكسته مشق شده:

اهل كاشانم،
روزگارم بد نيست.
تكه ناني دارم، خرده هوشي، سر سوزن ذوقي،
مادري دارم بهتر از برگ درخت.
دوستاني بهتر ازآب روان.
و خدايي كه در اين نزديكي است:
لاي اين شب بوها، پاي آن كاج بلند.
روي آگاهي آب، روي قانون گياه...

متن كامل صداي پاي آب

2-3 سال پيش كه رفته بودم انگشت به دهان موندم وقتي ديدم شعر به اينجا كه مي رسد:
...اهل كاشانم،
نسبم شايد برسد
به گياهي در هند، به سفالينه اي از خاك "سيلك".
نسبم شايد به زني فاحشـــه در شهر بخارا
برسد...

يك مسوول _احيانا_ تشريفات با خودكار آبي روي كلمه "فاحشــه" رو خط خطي كرده بود! اين
بار اما يك نفر شايد خوشفكرتر يا بلكه شخصي كه با حفظ سمت مسوول كمكهاي اوليه هم
بوده؟!_ روي خط خطي را يك تكه چسب زخم چسبانده بود، از همينهايي كه روي بانداژ يا
به دماغ عمل شده مي زنند!

* توضيح بعد از مراجعه به وبسايت رسمي سهراب سپهري:
خوشبختانه تونستم هم تصويري از سنگ مزار سهراب و هم تصوير ويترين مذكور رو به اين پست اضافه كنم كه گويا جديدا عكاسي شده. چون با كمي دقت مي شه چسب زخم رو بر روي كلمه "اسمش رو نيار" ديد!

يكي صانصور ديگه چيه. مي دونم هيچ "زيرا"يي نيست كه جواب باشه، اما از همه چراها و اگرها و بايدها و ... اي كه در ذهنم مي گرده فقط به اين اكتفا مي كنم:

"مگه اون آقايوني كه در اين كار (صانصورينگ!) يد طولايي دارند و به طور خاص «اين
شخص شريف» عالم به اسرارند و مي دونند نسبشون دقيقا به كجا، كي يا چي مي رسه؟"
اتفاقا چه خوب شده كه هيچ كدوم نمي دونيم شجره مان دقيقا از كجا شروع مي شه. گرچه
اگر مي دونستيم هم احتمال قريب به اتفاق، اول از همه براي همين صانصورچي هاي بي اصل
و نسب گرون تموم مي شد!



» به ناگهان (!) به ياد يه جوك افتادم كه هر چي فكر مي كنم مي بينم خيلي هم خلاف شئونات وبلاگ نويسي نيست اگه اينجا نقلش كنم!

"روزي ملاي نسبتا شوخ طبعي سوار بر اتوبوس راه طولاني رو طي مي كرده كه حوصله اش سر ميره. با خودش مي گه براي رفع كسالت برم يه كم سر به سر راننده اتوبوس بذارم و باهاش گپ بزنم (احتمالا ضعيفه اي اون دور و اطراف نبوده تا ملا دمي از ياد خدا غافل نشه و عجالتا صيغه رو موقتا جاري كنه!). القصه ميره پيش راننده و شروع مي كنه به حرف زدن. وقتي صحبتهاشون گل ميندازه، ملا _از روي هدايت، مزاح يا فضولي، هيچ معلومنيست!!_ به راننده مي گه شما راننده ها كه هميشه خدا پشت فرمون و توي جاده اين و نمي تونين درست به عهد و عيالتون برسين. حرف و حديث هم كه پشت سر عيال راننده ها
زياده، چطور وقتي عيالتو باردار مي شه اطمينون مي كنين كه بچه، از خون خودتونه؟! راننده هم _دمش گرم!_ مي گه اتفاقا حج آقا! _احيانا شوفر حكايتمون اصفهوني بوده!_ شده وقتهايي كه شك كرديم و بعدش مطمئن شديم كه عيالمون بچه حلال خودمون رو آبستن
نيست؛ در چنين مواردي بدون هيچ ترديدي بچه رو مي فرستم **** علميه تا مثل شما ملا بشه!!!"

Labels: سفر، زيارت، سهراب سپهري، مزار، نسب، فاحشـــه، ملا