امشب بعد از مسواك، رفتم بخوابم كه يهو يادم افتاد كه اي دل غافل دوباره امروز وبلاگ ننوشتم! اين چند هفته خداحافظي با بلاگ تك، اسباب كشي به بلاگر، پروژه هاي CAD آخر ترم خواهرم كه باعث شده بود پي سي عزيز من رو 24 ساعت شبانه روز غُرق كنه و بعد هم راه اندازي انجمن دات نت سورس... همه و همه بهانه اي شدند كه تنبلي كنم و ننويسم. در اين مدت كه ننوشتم اونقدر از نوشتن پُرم كه هر روز چند بار به خودم مي گم الان ديگه كيبورد ( بجاي قلم) رو دست مي گيرم و مي نويسم... اما بازم تنبلي برنده مي شه، چرا؟ نمي دونم!
شايد چون خيلي چيزها به ذهنم مياد و ميره كه نوشتنش سخته يا اصلا نمي شه نوشت. شايد چون اينجا رو چند نفر كه منو از نزديك مي شناسند هم مي خونند و من نمي تونم خود خودم رو بنويسم _آخه من اوني كه خيليها مي شناسند نيستم!_. شايد چون افكارم تنده و با افكار اكثر قريب به همه! يكي نيست. شايد چون گاهي فكر مي كنم بنويسم كه كي بخونه؟ شايد چون دوباره در وضعيت نامعلوم معلق شدم... خيلي از اين شايدها هست! اما خوب كه فكر مي كنم: نمي نويسم تا كسي بخونه يا نظر بده يا خوشش بياد، مي نويسم چون وقتي 16-17 ساله بودم، با نوشتن همين جملات ساده بود كه آروم مي شدم و اينو هرگز يادم نميره. اين رو هم يادم نميره كه همون روزها يكي از همين نوشته ها رو دوستم طيبه خوند و فهميد كه به چي فكر مي كنم. اونقدر زيرپام نشست تا حرف دلم رو شنيد و براي من شد دوستي كه هميشه توي رويا مي ديدم. اما افسوس كه خيلي زود رفت و من موندم و حسرت و روياي داشتن يكي چون او... بزرگ بود
و از اهالي امروز بود
و باتمام افق هاي باز نسبت داشت،
و لحن آب و زمين را چه خوب مي فهميد...
...براي ما يك شب
سجود سبز محبت را
چنان صريح ادا كرد
كه ما به عاطفه سطح خاك دست كشيديم
و مثل يك لهجه يك سطل آب تازه شديم... Labels: بيتانوشت، خط خطي |
هان
سلام
مباركه خيلي زياد